Alexander Rinnooy Kan, Herman Wijffels en Pieter Winsemius doen in de Volkskrant van 10 augustus een bevlogen oproep aan de nieuwe Tweede Kamer om het pakket klimaatmaatregelen onverwijld niet-controversieel te verklaren zodat er snel mee begonnen kan worden. Hun verhaal is enthousiast en aanstekelijk, maar helaas gespeend van inzicht in de fysische potentie van energie uit zon, wind en water. Zij schrijven:  “Grote, snelle maatschappelijke sprongen zijn absoluut mogelijk” en  verwijzen daarbij naar het tempo waarin we in de zestiger jaren overstapten op aardgas. Die vergelijking gaat mank. De overstap naar aardgas was relatief gemakkelijk, er was geen opoffering van kostbare grond voor nodig, er waren geen voorzieningen nodig om de wisselvalligheid van wind en zon te bufferen, het had geen impact op het landschap, het genereerde geen onlesbare dorst naar kobalt, lithium en zeldzame aardmetalen. Toen hoefde het elektriciteitsnet niet te worden verzwaard, nu moet het net wegens de extreme variatie van zonnestroom soms een factor vijf tot tien worden verzwaard. Dit is de reden waarom het elektriciteitsnet nu “vol” is. Dit is de harde fysieke werkelijkheid. Maatschappelijke verandering lost dat probleem niet op. Het pleidooi voor een decentrale energieopwekking in handen van zelfverantwoordelijke mensen klinkt goed. Het is een echo van het subsidiariteitsbeginsel van het CDA, maar het elektriciteitsnet werkt anders.  Zonnepanelen zijn nutteloos zonder een centraal ondersteunend wisselstroomnet dat over heel Nederland en zelfs over heel Europa verbonden is. Overal draait wisselstroom in exact dezelfde fase en frequentie van 50 Hz. Als het net plat gaat heb je niets aan zonnepanelen en windmolens. Het elektriciteitsnet ontleent zijn robuustheid aan de grote centrales die draaien op fossiele brandstoffen of op kernenergie. Het zijn deze centrales die de 50 Hz schommeling genereren en stabiliseren. Zonnepanelen en windmolens ondersteunen de schommeling door precies in fase de schommeling een zetje te geven. Inderdaad kunnen ze daardoor het fossiele energiegebruik een beetje verminderen maar meer zit er niet in. Als hun aandeel toeneemt beginnen ze elkaar te hinderen. Zonnepanelen en windmolens zijn de vrijwilligers van de energievoorziening: mooi meegenomen als ondersteuning maar je kunt er geen continubedrijf mee runnen. Daarom zal stroom uit zon en wind nooit de hele elektriciteitsvoorziening kunnen overnemen, laat staan de totale energievoorziening die immers vier maal zo omvangrijk is. De enige energiebron die dit wel kan is kernenergie, zoals Frankrijk al decennia laat zien. Het is treurig dat het drietal eminente heren deze energiebron negeert en blijft steken in de achterhaalde afwijzing van kernenergie. Daarmee leiden zij Nederland naar een doodlopende weg.
Jan Goudriaan, Emeritus professor WUR Wageningen

Sluit u aan bij de community  “Vrienden van het Thorium“.
Er zijn geen kosten of verplichtingen aan verbonden.
Alleen commentaar geven mag natuurlijk ook.